ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می​رود

وان دل که با خود داشتم با دلستانم می​رودگویی

من مانده​ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او

گویی که نیشی دور از او در استخوانم می​رود

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون

پنهان نمی​ماند که خون بر آستانم می​رود

محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان

کز عشق آن سرو روان گویی روانم می​رود

او می​رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان

دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می​رود