اي ملك دل آزرده ي پابسته به زنجير
اي رهروي بي قافله ي دل داده به تقدير
اي بنشسته به درياي غم و ماتم و ترديد
اي ايل غريب اي سر سودا زده برخيز
آسوده دلانيم در اين برهه ايام
فرداي رهايي سبب شور تو خواهد
تا چند نشيني تو به اميد زمانه
اين بندبدانديش همه فرياد تو خواهد
دزدان و ددان بر سر ما سايه فكندند
اين قوم ستمكش همه طوفان تو خواهد
اي داغ جگرديده ي شبهاي سياهي
اي سوته دل ساده دل رو به تباهي
اي مرد خدا ، اختر تابنده چو خورشيد
اين ديو ستمگر همه پيكار تو خواهد
اين سوز شبان اختر تابان تو خواهد
اين جور و ستم تيغه بران تو خواهد
مرداب نشينيم در اين بند اسارت
اين كاخ ستمگر همه سيلاب تو خواهد
برخيز تو اي زاده ي مردان دلاور
اين كوه و كمر غرش شيران تو خواهد

يارمحمدزهي - خاش
yarmohamadzehii@yahoo.com
با سپاس از واجه يارمحمدزهي
بي نهايت خوشحال شديم از اينكه شما را مجددا در عرصه مي بينيم
پيروز و پيروز و پيروز باشيد
آزاد بلوچ

سكوت ، بند گسسته است.
كنار دره، درخت شكوه پيكر بيدي.
در آسمان شفق رنگ
عبور ابر سپيدي.

نسيم در رگ هر برگ مي دود خاموش.
نشسته در پس هر صخره وحشتي به كمين.
كشيده از پس يك سنگ سوسماري سر.
ز خوف دره خاموش
نهفته جنبش پيكر.
به راه مي نگرد سرد، خشك ، تلخ، غمين.

چو مار روي تن كوه مي خزد راهي ،
به راه، رهگذري.
خيال دره و تنهايي
دوانده در رگ او ترس.
كشيده چشم به هر گوشه نقش چشمه وهم:
ز هر شكاف تن كوه
خزيده بيرون ماري.
به خشم از پس هر سنگ
كشيده خنجر خاري.

غروب پر زده از كوه.
به چشم گم شده تصوير راه و راهگذر.
غمي بزرگ ، پر از وهم
به صخره سار نشسته است.
درون دره تاريك
سكوت بند گسسته است.
سهراب سپهري

آزاد بلوچ

.


Azad Baloch

بے شک تو بكش ظلم بکن آس بجن
من دارءِ سرءَ حق گشاں چُپ نباں

عشق همین‌قدر آسان است
به سهولت لبخند
به بی‌دست‌و‌پایی اشک

فكر مي‏كني!

از اين كه هنوز فكر مي‏كنم هستم تعجب نمي‏كنم، چون هستم

از اين كه هنوز فكر مي‏كنم خواهم بود تعجب نمي‏كنم، چون فكر مي‏كنم

از اين كه هنوز فكر مي‏كنم مرده ‏ام تعجب نمي‏كنم، چون زندگي مي‏كنم

از اين كه هنوز فكر مي‏كنم حرفي براي گفتن دارم تعجب مي‏كنم

چون فكر نمي‏كنم!

وريا مظهر

وطن گفتم که گردم همزبانت
در آویزم به شعر گیسوانت
کنون جایی برای خلوتی نیست
سراپا در گرفته آشیانت

کاغذی مچاله در گوشه ای
برگی افتاده از شاخه ای
باد مرا به کجا می برد

درد عشقی کشیده ام که مپرس
زهر هجری چشیده ام که مپرس

گشته ام در جهان و آخر کار
دلبری بر گزیده ام که مپرس

آن چنان در هوای خاک درش
می رود آب دیده ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده ام که مپرس

سوی من لب چه می گزی که مگوی
لب لعلی گزیده ام که مپرس

بی تو در کلبه گدائی خویش
رنج هائی کشیده ام که مپرس

همچو حافظ غریب در ره عشق
به مقامی رسیده ام که مپرس

گذرگاه ما را، تاریخ پاسدار است،
با شاخه ای از گل همیشه بهار
که عطرش،
ناسازگاران را، سازگار نیست.

هوا سرد است و گاهي گريه دارد
ز خيل پاك يارانم خبر نيست
گلويم بغض غمگيني نشسته
نه شور و شوق و نه عشقي به سر نيست

در زیر پای پائیز
صدای موسیقی باد
رنگ می بازد
و رقص مرگ ثانیه های روز
در میان فاصله های پررنگ برگ
سکوت بارور شده از نیستی را فریاد می زند

به روي چشم من تا چشم ياري مي كند درياست
چراغ ساحل آسودگيها در افق پيداست
در اين ساحل كه من افتاده ام خاموش
غمم دريا دلم تنهاست

آس وتــی و گِـــس وتـی سِـنـگ وتـی و سـر وتـی

زیــمــیــں دل ءَ کـجـا بَـراں تــیــر وتـــی جـَـگر وتـی

کینگ و کُست ءِ جمبر انت نَپت ءَ شَلیت و هار بیت

واے گِـدان ءِ نِـشـتَـگیں ! گوات ءَ کـَن ئے سَپـَر وتی

آهـن پـه آس مــوم بـیـت ، آپ نـه بــیــت دل تـئــی

او مــنـی مــهــر ءِ وَشنیاتک ! بیا واهگاں به بَر وتی


سِیت په جَنگ شَـکّل انت،وت په وت ءِ بَدل نه انت

رُسـتـم ءِ سـیـالی ءَ مـَرو ،گـُرز ءَ مـه کـن گـُزر وتی


« مولا ءِ شَـهـجـو ءَ بـگند ، گِـیـر آر ، تـَل و تازیاں »

چــاکــر ءِ هــاریــں گــورُم ءَ مـَــلـّتــه کاه چـَر وتی


بـیـا پـه زمــیـن ءِ عاقبت ، کوهیں سَراں کناں قطار

دُژمــن ءِ هـَـؤر ءَ مــاں سَـرا هـَـار کـُتـه هـُنـَر وتــی


دل که سُچیت اگاں«‌عطا»! شیرکنیں گال زهر بنت

ما تئی خیال ءِ ساهگاں ،ما را مه لیک « دَر » وتی


محمد اسحاق عطاشات

منی وطن

منی وطـــن یک پچیں دیارے
منی وطن دشت و کوھسارے
منی وطـــــن کیچگ و تیابے
منی وطن پٹ و ریگزارے
منی وطـــن ھرچی است منیگنت

منی وطـــــــن بگجتانی کھچر
منی وطن شوانگانی بندر
منی وطــــــــن بزگرانی ھنکیں
منی وطن کوچیانی پژدر
منی وطـــن ھرچی است منیگنت

منـــی وطن کلگانی تصویر
منی وطن میتگانی زمزیر
منــــی وطن کنگرانی بازار
منی وطن سرگلانی شمشیر
منی وطـــن ھرچی است منیگنت

منی وطـــــن معدن ھزانگ
منی وطن زر و سھرءِ چانگ
منی وطن نپتءِ سیاھیں ساوڑ
منی وطن پمن درءِ دانگ

منی وطــــن ھرچی است منی إنت
منی وطـــن ھرچی است منیگنت

میر گلخان نصیر ۲۱ جولای ۱۹۶۵

خانه ام آتش گرفته ست ، آتشي جانسوز
هر طرف مي سوزد اين آتش
پرده ها و فرشها را ، تارشان با پود
من به هر سو مي دوم گريان
در لهيب آتش پر دود
وز ميان خنده هايم تلخ
و خروش گريه ام ناشاد
از دورن خسته ي سوزان
مي كنم فرياد ، اي فرياد ! ي فرياد