آس وتــی و گِـــس وتـی سِـنـگ وتـی و سـر وتـی

زیــمــیــں دل ءَ کـجـا بَـراں تــیــر وتـــی جـَـگر وتـی

کینگ و کُست ءِ جمبر انت نَپت ءَ شَلیت و هار بیت

واے گِـدان ءِ نِـشـتَـگیں ! گوات ءَ کـَن ئے سَپـَر وتی

آهـن پـه آس مــوم بـیـت ، آپ نـه بــیــت دل تـئــی

او مــنـی مــهــر ءِ وَشنیاتک ! بیا واهگاں به بَر وتی


سِیت په جَنگ شَـکّل انت،وت په وت ءِ بَدل نه انت

رُسـتـم ءِ سـیـالی ءَ مـَرو ،گـُرز ءَ مـه کـن گـُزر وتی


« مولا ءِ شَـهـجـو ءَ بـگند ، گِـیـر آر ، تـَل و تازیاں »

چــاکــر ءِ هــاریــں گــورُم ءَ مـَــلـّتــه کاه چـَر وتی


بـیـا پـه زمــیـن ءِ عاقبت ، کوهیں سَراں کناں قطار

دُژمــن ءِ هـَـؤر ءَ مــاں سَـرا هـَـار کـُتـه هـُنـَر وتــی


دل که سُچیت اگاں«‌عطا»! شیرکنیں گال زهر بنت

ما تئی خیال ءِ ساهگاں ،ما را مه لیک « دَر » وتی


محمد اسحاق عطاشات