جهان کهنه دارد از هم می گسلد ... جزء با انقلاب کامل در

دل ها و اندیشه ها نمی توان به دنیای نو رسید

پرودن

زندگی زیباست
زندگی آتشگهی دیرینه پابرجاست
گر بیفروزیش رقص شعله اش در هر کران پیداست
ورنه خاموش است و خاموشی گناه ماست

You can't shake hands with a clenched fist.
Indira Gandhi

خواستم تا بار دیگر داستانی بنویسم...

قلم نعره کشید...

کاغذ پاره شد...

افکارم در هم گردیدند...

همه از من تقاضای سکوت کردند

قلم میدانست که باید شرح دردها و غمها را به صورت کلمات نقاشی کند،کاغذ میدانست که در زیر سطور غم اندوه محو میشود و افکارم میدانستندکه از درهمی همانند زنجیری سر درگم میشوند و من خاموش سکوت را برگزیدم...

بلوچستان ! بلوچستان

مــئــی نـــام ءُ نــنــگ ءُ بــرزیــن شـــان

مــئــی هــد ءُ گــوشـت ءُ هـون ءُ ســاه

در آهـــــتــــگ اچ تـــــئـــــی حـــــــاک ء

تــوئـــی مــئــی مـــات و ســیــریـن لاپ

بــه بـئـی سـر سـبـز ءُ هــــم شــــاداب

بلوچستان ! بلوچستان

تــئــی مــاهــیــن جــنــک چـــو هـــور

پـــــه لـــج ءُ غــیــرت ء مــشـــهـــــــور

تـــــئـــــی بــچ نــــنــگ ءُ نـــامــانـــــی

مــــراداریــــن کــــلامــــــــــانــــــــــــی

تــــئـــــی آزاتـــــی ء پــــــــــانــــــــــگ

کـــن انـــت مـــــال ءُ ســــر ء قــربـــان

بلوچستان ! بلوچستان

بـــچــنــدی بــیــرک ات بـــــــــــــــرز ء

چــه هــنــدو کــش تـــان الـــبــــــرز ء

چـــه هــیــلــمــنــد تــازر ء ســـوزیــن

بــلــوچ بــول بــنــت شــکــر لـــوزیـــن

تــــئــی نـــــام و نــــشــان دائــــــــم

تــئــی شــان و شــرف قــائـــــــــــم

بـــــه بـــــیــــت تـــــــــان دور ءُ دوران

بلوچستان ! بلوچستان

روچ ءَ
كئے كشت كنت
ر‍‍‍ژن ءَ كئے داشت كنت

my balochistan

ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می​رود

وان دل که با خود داشتم با دلستانم می​رودگویی

من مانده​ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او

گویی که نیشی دور از او در استخوانم می​رود

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون

پنهان نمی​ماند که خون بر آستانم می​رود

محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان

کز عشق آن سرو روان گویی روانم می​رود

او می​رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان

دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می​رود

ببار ای ابر متروک شهر جدایی ببار از شکست بغض بی وفایی

تویی که همدم شبهای زجر و دردی به پاکی همچو شبنم روی برگی

بگو ای روح سنگی که مثل تکه سنگی بیا و مرهمی شو به صبری و به دردی

الا ای عشق زخمی تویی که زخم عشقی خدا داند چه عشقی خدا داند چه زخمی

رسم اینچنین است گاهی بخوانی گاهی برانی یادت بماند٬ نه اینچنینی نه آنچنانی

یا چاره ای کن یا دل رها کن یا زنگ زنگی یا روم رومی

شاید ندانی من نه چنینم کاین مردمانند من زخم داسم این را که دانی

در دولت عشق تو بی خیالی دانم که خواهی در دل بمانی

گر ما شکستیم از درد دوری گاهی به یاد آر این عشق زخمی

Hardwork
is Like Stairs
and
Luck is Like Lift
......
Lift May Fail
But
Stairs Surely Take
You To The Top

به صد اميد آمد ، رفت نوميد
بهار - آري بر او نگشود كس در
احمد شاملو

زنده، اين گونه به غم
خفته ام در تابوت
حرفها دارم در دل
مي گزم لب به سكوت
شاملو

گر من از پای اندر آیم گو درآی

بهتر از من صدهزار از دست رفت

از گناه تنفر داشته باش نه از گناهکار.

اگر روزی دشمن پیدا کردی ، بدان که در رسیدن به هدفت موفق بوده ایی.

اگر روزی تهدیدت نمودند، بدان که در برابرت ناتوانند.

اگر روزی خیانت دیدی، بدان قیمتت بالاست.

اگر روزی ترکت کردند ، بدان با تو بودن لیاقت می خواهد.

- مهاتما گاندی -

تو میندیش که خاموشی من

هست برهان فراموشی من

اگــر چه پیش خردمـند خامشی ادب است
به وقت مصلحت آن به که در سخن کوشی
دو چـــیز طـــیره عــقل است دم فرو بستن
به وقت گـــفتن و گـــفتن به وقت خاموشی

سعدی

هیچ می دانی چرا چون موج
در گریز از خویشتن پیوسته می کاهم ؟
زان که بر این پرده ی تاریک این خاموشی نزدیک
آنچه می خواهم نمی بینم
و آنچه می بینم نمی خواهم.

"شاملو"

ما بر تمام بتکده ها سنگ می زنیم
خود بت شدیم بر همگان رنگ می زنیم
ای وای بر تساهل مردان بتکده
روزی هزار مرتبه نیرنگ می زنیم

من که ام جز وحشت و جرات همه؟
من که ام جز خامشی و همهمــــه؟

من که ام جز پایداری، جز گریــــــــز؟
جز لبی خندان و چشمی اشک ریز؟

احمد شاملو

من سخن ها دارم
دل من بشكسته
غم گرفته است
مــرا
چند روزى است
به خود مى پیچم
در دلم مى گریم
من دلم مى خواهد
به بلندى بروم
در نوك قله ى آن كوه بلند
كه نباشد از آن
در جهان بالاتر
در بلنداى دل سوخته ى
یـك مـادر
ایستم بر نوك آن قله ى كوه
و نظر اندازم
عمق این فاجعه را
از كه پرسم این راز
یــك بگوید با من
به چه میزانى باید سنجید
به چه تدبیرى عمقش را دید
یــا چــگونه فهمید
كه دل سوخته ى
یـــك مــادر
كه ز دستش رفت است
آن فرزند
از چه رو از چه سبب
مـى سـوزد
عمق این سوختگى
تا به كجاست
كه تواند گوید
جز دل سوخته ى
یــك مــادر
مـن سخن ها دارم
دل من بشكسته
غم گرفته است
مــرا
چند روزى است
به خود مى پیچم
در دلم مى گریم
در نوك قله ى آن كوه بلند
سر به بالا فكنم
چند لختى به خود جذب شدم
و به خود گفتم
مـــــــــــــن
شـِكـوهِ از او بكنم
شـِكـوهِ بر او بكنم
ناله سر مى دادم
هق هقى مى كردم
و به او مى گفتم
این چه صبرى است
عــــظــــیـــم
تا به كى مى خواهى
ناظر این همه
زشــتى بــاشى
زشت تر از این هست
كه به نامت بكنند
جور و جفا
و بگویند كه او خود خواسته
و تــو ناظر باشى !
زشت تر از این هست
كه سیاهى بزنند
بر رخ آن روى
ســـپـــیــد
و به فریاد بــگـویـند
بـتـرسید از او
تو به من جان دادى
تو به من عشق و محبت دادى
پــس چرا باید من
من موجود
در این جام وجود
تــــرس
بر خـود بنهم
مگر این نیست
كه خود
نام نهادى
بر خود
و به كرات بر آن
ضربه زدى
و بگفتى به همه
كه منم من
الله
یاد باشد به شما
كه منم مطلق در
زیبائی
كه منم مطلق در
مهربانى
من سخن ها دارم
من سخن با كه بگویم
جز تـــــــــو
تـو كه نزدیك تر از
آن رگ گردن
هستى
از دلم مى دانى
وز چه رو مى سوزم
و به زشــتـان
گــویــم
تـو كه بر دار زنى
تو كه بر خاك فكندى
او را
و در آن بیرحمى
رشته كردى
دل آن مادر را
باش یادت
این حرف
كه تو از زشت ترین زشتانى
و سیاهى به رخت
مانده است
تا به ابد
و همین بس كه ترا
رو سیاهت نامند
و بدان
اى جاهل
كه خــدا ناظر من نیست
فقط
كـه خــدا نـاظـر مـاست
كـه خــدا نـاطـر مـاست

عـلـى سـرمدى

بــلــوچــســتــان

بلوچستـــــــان ! مئی ماهانی ماه ئے

مـئی کــُلّ ئے تـــو کــُلاّنی سِــپاه ئے

مـُدامی شـات و سـر بُرز ات بگند اوں

مـئی هَست و مـئی زنــد ءِ بــِراه ئے


بلوچستـــــــان ! مئی پُلیں جهان ئے

جهان و هَست و بـودانی نِـشـان ئے

تـَرا پــَهــر انــت تــرا راجـدپـتـر و نــام

زِر و کوه ئے و تـو شـَهـر و گِـدان ئے


بلوچستـــــــان ! تـرا آزاتی انت نــام

سَرمَــچار تئی سَـر مَچنڈ انت مُدام

دُژمـنـان اِت کـُـوْژگـَلِـک بَــنــت تـَمـام

دوست و دُژمن ترا یک بَنْت په سلام


بلوچستـــــــان ! جهان ءِ پـُل ئے آبات

مـدامـی سَبـز ، دنـیـای ءِ دِل ءَ شات

وتی بَیرَک وتی نام ، لـَبـز وتی گـوات

مـدامـی یـک تـئـی راج و تـئـی زات


تَـوَئے مَـلّ ئے گوں دنیـای ءِ هـَـزاراں

هـَمـُک دَؤر ءَ وتـی تــو مَــٹ مـَـزاراں

نه ترا داشتـگ انت گــوریــچ لـَـواراں

مئی مارشت ، تـرا دنیا گوں چـاراں


بلوچستـان!توئے مئی همبلی ساه

پما دیـن ئے تـو پـَـجار ، مهرانی ٹـاه

پـه بــلـوچـاں تــو مـُـدام ئے نـیــکراه

پـه جهـان ءَ نیک دوست و نیک شاه

کریم بلوچ _ تـَـهـل

هرگز از مرگ نهراسیده ام

هراس من باری همه از مردن در سرزمینی است

که مزد گورکن

از بهای آزادی آدمی افزون باشد